به نامت 

من بودم  وکلام دل وگوش صبحدم!

وکویرغم وسایبان شوق،

من بودم آرمیده میان غدیر اشک،

من بودم ،وارهیده ازهمه هستی ها . . .

و توخیال می کنی که این پیوند گسسته می شود ؟

وتوخیال می کنی که کسی که به اوچنگ زد،رها میشود؟

 زبان ها ازستایش تو واندیشه ها ازدرک تو وچشم ها ازنگاه به پاکی تو ، به کوتاهی وعجزرسیده اند و تو راهی برای معرفت و شناخت و معرفت خودت

نگذاشتی. جزهمین عجز ازمعرفت وشناختت !

خودت میدانی چه بودم وچه شدم!

اگرنخواهم سخن حافظ رابرزبان برانم چه دارم که بگویم "من ملک بودم وفردوس برین جایم بود /آدم(نفس) آورد درین دیر

خراب آبادم "

بیش از آنکه باشم، رفتم ویافتم! بیش از آنکه باشم، دیدم و شنیدم ! بیش از . . بیش از . . . 

درآن شب پر ازظلمت وسیاهی که قلبم ، در راه گلویم ایستاده بود.به آن جلوه ی روشنایی رسیدم.

اودرگوش صبحدم به من گفت.توهیچگاه به خودت نمی اندیشی

امابه یک لیوان ؟بسیار. . .